Choroba lokomocyjna miał ktoś kiedyś z Was?

[Indżynier 0]

Bo ja miałem taką dziwną i niewytłumaczalną naukowo (nie znalazłem nawet żadnej hipotezy) sytuację, że w podstawówce i gimnazjum no miałem ogromną chorobę lokomocyjną jazda samochodem i autobusem była praktycznie niemożliwa, nawet 30 minutowy przejazd 18 km odcinka kończył się zawsze zawrotami głowy/ogromnym bólem brzucha i w 80% przypadkach wymiotami, więc mało najeździłem się na wycieczki szkolne. I gdy poszedłem do liceum, które było te właśnie 18 km ode mnie to musiałem jednak zacząć jeździć tymi autobusami i niewiadomo kiedy i po jakim czasie myślę, że to była kwestia miesiąca, te wszystkie objawy jak ręką odjął tylko raz na jakiś czas ewentualnie odczuwałem lekkie zawroty głowy bez zbierania się na wymioty, a już całkowicie wszystko ustało po tym jak robiłem kurs prawa jazdy.

 

Teraz mógłbym jeździć 24h/7 autobusem po największych wybojach i nic nie odczuwam, powiedźcie mi jak to jest możliwe, że tak nagle choroba lokomocyjna ustała, skoro do 16 roku życia była w najostrzejszym z możliwych postaci? Czy ktoś z Was też miał taką sytuację, że jak zrobił prawo jazdy albo zaczął regularnie jeździć autobusami to też mu przeszła ta choroba? Spotkaliście się kiedyś z jakimś naukowym wyjaśnieniem tego?

Edytowane 9 Maja 2019 przez Indżynier

[VoxCordi 19]

Zależność wykształcenia błędnika, która pełnię rozwoju może osiągnąć w różnym wieku, jak i różnych okolicznościach (uwarunkowania psychofizyczne). Zazwyczaj ustępuje, choć pewien promil populacji nie doświadcza poprawy do końca życia.

[Makavcio2 2]

Jakiegoś specjalnego naukowego wyjaśnienia nie mam, ale w okresie dojrzewania choroba lokomocyjna bardzo często mija samoistnie. Też tak miałem. Od regularnego rzygania po zupełny brak problemów.

 

Jak samemu potem jeździsz za kierownicą, to w ogóle jest inna sprawa, bo masz wszystko pod kontrolą i nie jesteś telepany.

[nemar 756]

Nie wiem, ale potwierdzam że z wiekiem przechodzi. Też za dzieciaka się z tym męczyłem, brak słońca i chłodny nawiew na twarz pomagał. W pewnym momencie po prostu przeszło.

Znajoma miała podobnie z chorobą morską. Za nic nie chciała wsiąść na kuter i podglądać wieloryby. W końcu wsiadła i też się okazało, że choroba już nieaktualna.

 

Choć przyznaję że jak kilka lat temu testowałem jakaś wczesną wersje VR to błędnik mi szalał i myślałem, że puszczę pawia.

Edytowane 9 Maja 2019 przez nemar

[michasm 118]

Mi też z wiekiem przeszło.

Po części z wiekiem, po części od tego, że zacząłem jeździć codzienniem.

Czasem wciąż mi się zdarzy, że poczuję się gorzej w dłuższej trasie. Zależy od zawieszenia samochodu.

Z reguły wystarczy, że trzymam się rad z neta - patrzyć na odległy punkt itp.

[Áltair 954]

Mnie od zawsze chce się wymiotować tylko w autobusach i samochodach (jak prowadzę jest jednak dobrze). A najszybszy sposób na pogorszenie samopoczucia to czytanie książki. W każdym innym pojeździe jest ok. W pociągach mogę jechać tyłem nawet cały dzień i czuję się normalnie. Wychodzi na to, że dotyczy to pojazdów spalinowych.

[Bono[UG] 1618]

Spalinowych?

Co z szynobusami lub pociągiem w trakcji spalinowej? A samoloty, statki?

[cr1mson 140]

Bo ja miałem taką dziwną i niewytłumaczalną naukowo (nie znalazłem nawet żadnej hipotezy) sytuację, że w podstawówce i gimnazjum no miałem ogromną chorobę lokomocyjną jazda samochodem i autobusem była praktycznie niemożliwa, nawet 30 minutowy przejazd 18 km odcinka kończył się zawsze zawrotami głowy/ogromnym bólem brzucha i w 80% przypadkach wymiotami, więc mało najeździłem się na wycieczki szkolne. I gdy poszedłem do liceum, które było te właśnie 18 km ode mnie to musiałem jednak zacząć jeździć tymi autobusami i niewiadomo kiedy i po jakim czasie myślę, że to była kwestia miesiąca, te wszystkie objawy jak ręką odjął tylko raz na jakiś czas ewentualnie odczuwałem lekkie zawroty głowy bez zbierania się na wymioty, a już całkowicie wszystko ustało po tym jak robiłem kurs prawa jazdy.

 

Teraz mógłbym jeździć 24h/7 autobusem po największych wybojach i nic nie odczuwam, powiedźcie mi jak to jest możliwe, że tak nagle choroba lokomocyjna ustała, skoro do 16 roku życia była w najostrzejszym z możliwych postaci? Czy ktoś z Was też miał taką sytuację, że jak zrobił prawo jazdy albo zaczął regularnie jeździć autobusami to też mu przeszła ta choroba? Spotkaliście się kiedyś z jakimś naukowym wyjaśnieniem tego?

Miałem to samo.

Po prostu prędzej czy później się z tego wyrasta - mi pomogła w tym trochę coca-cola. Wszystko też zależy czy w przeszłości były infekcje ucha itp.

 

Mi też z wiekiem przeszło.

Po części z wiekiem, po części od tego, że zacząłem jeździć codzienniem.

Czasem wciąż mi się zdarzy, że poczuję się gorzej w dłuższej trasie. Zależy od zawieszenia samochodu.

Z reguły wystarczy, że trzymam się rad z neta - patrzyć na odległy punkt itp.

Polecam na to wypicie coli.

 

Wszystko zależy od tego kto jak jeździ, jak ktoś szarpie, hamuje i skręca nagle to nawet 5 minutowa podróż jest udręką :X

Edytowane 10 Maja 2019 przez cr1mson

[Áltair 954]

' date='10 Maj 2019 - 22:35' timestamp='1557524145' post='15499517']

Spalinowych?

Co z szynobusami lub pociągiem w trakcji spalinowej? A samoloty, statki?

 

Samolotami latam bardzo rzadko i jest normalnie. Choroby morskiej nie mam Wspomnianymi pociągami nie jeżdżę. Ale wydaje mi się, że na chorobę lokomocyjną ma wpływ całokształt: benzyna, kiepska klimatyzacja albo jej brak, częste szarpanie podczas podróży (przystanki, stawanie i szarpanie pojazdem w korkach, światła, hamowanie, itd.), miękkie siedzenia (plastikowe albo metalowe w tramwajach były najwygodniejsze), smród w komunikacji, np. niemyjący się pasażerowie, niejednorodna podróż (samochody i autobusy stare lawirują na drogach, droga jest różna, tymczasem pociągi i tramwaje poruszają się prosto po torach). Kiedyś pomagało mi stanie przy oknie i otwarcie ich na oścież - kilka chwil i przestawało mi być niedobrze. Teraz nie robią już autobusów z takimi oknami. Problem był jednak tez z ludźmi, bo jedni chcieli, by okna były otwarte, a inni, że zimno, że wywieje im dziecko

 

Wiek nie tylko ma znaczenie (u mnie akurat nie ma, bo od kiedy pamiętam, zawsze w niektórych pojazdach robiło mi się niedobrze i czasem kończyło pawiem. W rodzinie są osoby starsze, które stale na podróż muszą brać aviomarin), ale też częstość jazdy. Jeśli jeździ się bardzo rzadko, bo np. pracę, sklepy i usługi ma się niedaleko domu, i jak nagle trzeba jeździć gdzieś dalej, może robić się niedobrze z odzwyczajenia.

Edytowane 11 Maja 2019 przez Áltair

[209458 732]

U mnie to zależy wyłącznie od "bujania" i jego rodzaju. Ja mam problemy tylko jeżeli czytam, lub patrzę w ekran (telefon, tablet). W pociągu czy tramwaju nie ma problemu ile bym się nie gapił, nawet podczas wielogodzinnej podróży (a przecież tramwaj ma spore przyspieszenia przy hamowaniu czy na zakrętach, ale w innych kierunkach niż samochód na nierównościach). W autobusie czy samochodzie mogę przeczytać artykuł z gazety, ale po 10-15 minutach zaczynają dopadać mnie mdłości. Najlepiej było w autobusie sunącym po autostradzie: 30 minut do pierwszych objawów, najgorzej w autobusie na Górczewskiej, tam zaczęło mi się kręcić w głowie od patrzenia w telefon przez 2 przystanki. Ale wertepy takie, że czasem mało z ręki sam nie wypadał. Samolotami latam rzadko i nigdy nie miałem sensacji, ale tez nigdy nie trafiłem na prawdziwe turbulencje.

Edytowane 11 Maja 2019 przez 209458